"Shpërdorimi më i madh në futboll jam unë. Më pëlqen kjo fjalë, humbje. Jo vetëm për shkak të asaj se si tingëllon, por sepse jam i fiksuar pas idesë për të humbur në jetën time". Kështu nis një letër e gjatë, e shkruar nga ish-futbollisti i Interit, Adriano, i cili donte të tregonte dramën e tij njerëzore pas publikimit të një videoje në të cilën shihet mes favelave braziliane në një gjendje të dukshme dehjeje.

Ish-futbollisti brazilian donte të fliste për veten me zemër të hapur në një letër të publikuar nga faqja e internetit "The Players Tribune", me titull "Një letër për favela ime": "Unë pi çdo dy ditë, po. Edhe ditët e tjera, gjithashtu. Si arrin dikush si unë në pikën që të pi pothuajse çdo ditë? Nuk më pëlqen t’iu jap shpjegime të tjerëve".

“Perandori” rrëfen gjithashtu se ende nuk e ka kuptuar pse ia kishin vënë këtë pseudonim në Itali. Në letër, Adriano shpjegoi se si rëndësia e babait ishte thelbësore për ekzistencën e tij. Për pasojë, ndarja e tij nga jeta e goditi fort: "Që atëherë, jeta e familjes sime nuk ka qenë kurrë e njëjtë.

Babai im filloi të kishte kriza të shpeshta. A keni parë ndonjëherë një person të dashur të ketë kriza para jush? Nuk doni ta shikoni kurrë këtë, është e frikshme. Vdekja e babait e ndryshoi jetën time përgjithmonë, është një problem që nuk kam qenë në gjendje ta kapërcej ende sot e kësaj dite".

I shoqëruar nga një seri imazhesh fotografike, që tregojnë momente të ndryshme të jetës së tij në Vila Cruzeiro, ish-sulmuesi i Interit shpjegoi pse zgjodhi të jetonte në atë favelë: "Kur u arratisa nga Interi dhe u largova nga Italia, erdha të fshihesha këtu. E vizitova të gjithë kompleksin për tri ditë. Askush nuk më gjeti dot, nuk kishte asnjë mënyrë".

Një "arratisje" për të mos qenë në qendër të vëmendjes: "Isha ngopur deri në grykë me kamerat kudo në Itali. U largova që atje, sepse nuk kisha hapësira të mira për të bërë atë që doja të bëja".

Që nga ai moment, Vila Cruizero u bë “shtëpia” e tij, “vendi i tij”, siç shprehet ish-lojtari i Romës dhe Parmës, i cili po e kalon gjysmën e dytë të jetës në shoqërinë e alkoolit: “Babain e shoh në secilën prej këtyre rrugicave. Çfarë dua më shumë, këtu jam me të vërtetë i respektuar. Këtu është historia ime, kam mësuar se çfarë është komuniteti".