Një anije kozmike që do të kërkojë për shenja jete në hapësirë në një nga hënat e akullta të Jupiterit është lëshuar nga Kepi Canaveral, Florida.

NASA nisi anijen kozmike në orën 12:06 me orën lokale (18:06 me orën tonë) pasi uragani Milton e detyroi misionin të shtynte planet javën e kaluar.

Europa Clipper tani do të udhëtojë 1.8 miliardë milje për të arritur në “Europa”, një hënë thellësisht misterioze që rrotullohet rreth Jupiterit.

Ai nuk do të arrijë deri në vitin 2030, por ajo që zbulon mund të ndryshojë atë që dimë për jetën në sistemin tonë diellor.

I bllokuar nën sipërfaqen e hënës mund të jetë një oqean i madh me dyfishin e sasisë së ujit në Tokë.

Anija kozmike po ndjek një mision që u largua vitin e kaluar, por duke përdorur një derrkuc kozmik, do të kapërcejë dhe do të arrijë e para.

Vite në përgatitje, nisja e Europa Clipper u vonua në minutën e fundit pasi uragani Milton shpërtheu në Florida këtë javë.

Anija kozmike u dërgua me nxitim në ambiente të mbyllura për t’u strehuar, por pasi kontrolluan pikën e lëshimit në Kepin Canaveral për dëme, inxhinierët dhanë lejen për t’u ngritur në orën 12:06 me orën lokale (18:06 me orën tonë).

“Nëse zbulojmë jetën kaq larg nga Dielli, kjo do të nënkuptonte një origjinë të veçantë të jetës në Tokë”, thotë Mark Fox-Powell, një mikrobiolog planetar në Universitetin e Hapur.

“Kjo është jashtëzakonisht domethënëse, sepse nëse kjo ndodh dy herë në sistemin tonë diellor, mund të nënkuptojë se jeta është vërtet e zakonshme”, shtoi ai.

E vendosur 628 milionë kilometra larg Tokës, “Europa” është pak më e madhe se hëna jonë, por këtu përfundon ngjashmëria.

Nëse do të ishte në qiellin tonë, do të shkëlqente pesë herë më shumë, sepse akulli i ujit do të reflektonte shumë më tepër rrezet e diellit.

Korja e saj e akullt është deri në 25 km e trashë dhe duke u zhytur poshtë, mund të ketë një oqean të madh me ujë të kripur. Mund të ketë edhe kimikate që janë përbërës për një jetë të thjeshtë.

Shkencëtarët fillimisht kuptuan se “Europa” mund të mbështeste jetën në vitet 1970, kur duke parë përmes një teleskopi në Arizona, panë akullin e ujit.

Anijet kozmike Voyager 1 dhe 2 kapën imazhet e para nga afër dhe më pas në vitin 1995 anija kozmike Galileo e NASA-s fluturoi pranë saj duke bërë disa fotografi thellësisht të çuditshme. Ata treguan një sipërfaqe të mbushur me çarje të errëta, të kuqërremta në kafe, thyerje që mund të përmbajnë kripëra dhe përbërës squfuri që mund të mbështesin jetën.

Teleskopi hapësinor Hubble që atëherë ka bërë fotografi të asaj që mund të jetë shtëllunga uji që hidhet 100 milje (160 kilometra) mbi sipërfaqen e hënës. Por asnjë nga këto misione nuk u afrua aq sa duhet me “Europën” për aq kohë sa për ta kuptuar vërtet atë.