Në një konferencë shtypi, Guardiola e vlerësoi lart vendimin e Haaland për të firmosur kontratë deri më 2034 me Manchester City: "Kjo është shenjë besimi midis klubit dhe lojtarit. Haaland është profesionist i përkushtuar dhe çdo ditë e çdo ndeshje tregon talentin e tij. Ai e do klubin, Premier League dhe jetën këtu. Me siguri e ka kuptuar se nuk ka vend më të mirë për ta kaluar karrierën e tij".

Guardiola theksoi gjithashtu se norvegjezi ka potencial për t’u përmirësuar më tej, duke qenë ende i ri: "Ai është një konkurrues i madh dhe nuk do ta ulë ritmin, edhe pse ka firmosur këtë kontratë afatgjatë. Në të mirë dhe në të keq, Haaland është i aftë të përqendrohet te ndeshja e ardhshme".

Megjithatë, vetëm koha do të tregojë nëse ky vendim do të rezultojë i mençur. Rinovimet shumëvjeçare janë një “bast” i madh, edhe kur bëhet fjalë për yje si Haaland. Për analistët e futbollit, rinovimi i kontratës së Erling Haaland deri më 30 qershor 2034 ngre disa pikëpyetje.

Në futboll, rinovimet e gjata janë provuar disa herë, por pothuajse kurrë nuk kanë rezultuar plotësisht të suksesshme. Në fillim, ato mund të shfaqen si një zgjidhje e mirë për të plotësuar nevoja financiare ose për të garantuar qëndrueshmëri. Por me kalimin e kohës, mund të shndërrohen në të ashtuquajturin "burg i artë".

A do të jetë Haaland i njëjti lojtar pas tri vitesh? Pas pesë vitesh? Apo shtatë? Futbolli është një sport ku gjithçka mund të ndryshojë brenda pak muajsh. Një shembull historik: nëse Milani do ta kishte blinduar Andriy Shevchenko në vitin 2003 deri më 2012, gjithçka do të shkonte mirë deri më 2006, por pas kësaj performanca e tij filloi të binte. Ukrainasi mbeti një kampion, por karriera e tij ndoqi trajektore në zbritje.

Në Premier League, kemi rastin e Alan Pardew. Në vitin 2012, ai rinovoi kontratën me Newcastle deri më 2020, por u shkarkua më 2014 dhe karriera e tij vijoi me ulje-ngritje në klube më të vogla. Kjo tregon që kontratat e gjata nuk garantojnë stabilitet të përhershëm.