Mesfushori holandez është në sezonin e tij të dytë me kuqezinjtë. Ai tha për “Milan TV”: “Tani e konsideroj klubin vërtet si shtëpinë time. Prej një viti, kur jemi në Holandë dhe i them gruas sime Marina të kthehemi në shtëpi, kam parasysh ardhjen këtu në Milano. Ndihem shumë mirë.

Miqtë dhe familja mund të vijnë të na vizitojnë pa humbur shumë kohë, sepse fluturimi zgjat një orë e gjysmë. Është mirë në Itali, veçanërisht për ushqimin. Nëse dal në qendër të qytetit, është e qartë që ka tifozë që kërkojnë foto, por nuk është diçka që më bezdis”.

Duke kujtuar kontratën e tij të parë si profesionist, Reijnders nënvizoi: “Kur nënshkrova kontratën time të parë me AZ Alkmar, prindërit më thanë që, nëse doja, mund t’i shpenzoja të gjitha paratë. Paraja e bën jetën më të lehtë, por në fund gjëja më e rëndësishme është të jesh i shëndetshëm dhe të ndihmosh të tjerët. Për këtë arsye, desha që babai të ishte agjenti im si futbollist, sepse ia besoj atij në menaxhimin e parave dhe biznesit”.

Mesfushori holandez zbuloi më shumë nga familja e tij: "Mamaja ime është indoneziane, ndërsa babai holandez. Unë, vëllai dhe motra ime jemi një miks. Djali im, Xavièn, është një miks i çmendur, sepse gruaja ime është nga Iraku. Si fëmijë kisha ndikime nga kultura indoneziane, ashtu edhe ajo holandeze, gjë që më ka bërë njeriun që jam sot.

Nga kultura holandeze kam marrë qëndrueshmërinë, ndërsa nga ajo indoneziane krenarinë për atë që bën. Jam krenar për familjen time dhe për mënyrën se si po më shkon karriera. Dua gjithmonë të jem vetvetja, këtë ndershmëri po përpiqemi t’ia mësojmë edhe djalit tonë".

Interesant ishte zbulimi se punën e parë, për të cilën është paguar, e ka bërë në një supermarket: "Ishte një eksperiencë e mirë. Punova me dy nga miqtë e mi më të mirë dhe u kënaqëm shumë. Ishte interesante ta shihja jetën me një punë normale. Kjo më bëri të mendoj ndryshe për paratë dhe për jetën e mrekullueshme që kam tani".

Xavièn, djali i tij, ia ka ndryshuar tërësisht jetën: "Që kur ka ardhur, jeta ime ka ndryshuar shumë. Më parë, kur humbisnim një ndeshje, qëndroja duke menduar për të gjithë mbrëmjen. Tani, kur kthehem në shtëpi dhe shoh atë, harroj shumë gjëra.

Nëse do të luante futboll, do të doja të isha trajneri i tij. Çfarëdo që të zgjedhë të bëjë, më e rëndësishmja është që të argëtohet. Dua që ai të ketë gjithçka që i nevojitet. Nëse ai nuk ndihet mirë, do të doja që dhimbjen t’ia merrja unë. Gjëja më e rëndësishme për mua është që të jetë i shëndetshëm dhe i lumtur".