Realiteti i ashpër është se në Gaza kemi frikë nga armëpushimi po aq sa kemi frikë nga vazhdimi i luftës. Fundi i bombardimeve nuk do të thotë domosdoshmërisht fillimi i paqes; do të thotë të përballesh me shkatërrimin e qyteteve tona dhe dhimbjen që është grumbulluar brenda nesh gjatë këtyre muajve të gjatë. Qetësia e shumëpritur do të zbulojë vetëm thellësinë e plagëve: rrënojat e atyre që dikur ishin shtëpi dhe fytyrat e të dashurve që janë zhdukur përgjithmonë.

Në rrugët e Rripit, jeta vazhdon me kontradiktat e saj të çuditshme. Disa tashmë festojnë, lëshojnë thirrje dhe këndojnë nëpër rrugica, si për të gjetur një gëzim të përkohshëm. Fëmijët vrapojnë nëpër sheshe duke kënduar këngë festive, ndërsa nënat e tyre i shikojnë me sy të mbushur me frikë: kanë frikë se zemrat e tyre do të thyhen përsëri.

Në të njëjtën kohë, në qoshe të tjera, shihen fytyra të zymta, të mbushura me dyshim dhe dëshpërim. Këtu njerëzit kanë mësuar të mos i besojnë fjalëve. ‘Kjo nuk është hera e parë që kemi një armëpushim’, thotë dikush. ‘Paqja në Gaza është gjithmonë parathënia e një konflikti të ri’.

Kjo luftë nuk ka lënë gjë tjetër veçse shkatërrim, jo vetëm në rrugë dhe shtëpi, por edhe brenda nesh. Plagët e saj janë më të thella sesa mund të arrijë shërimi dhe më të rënda sesa mund të fshijë kujtesa.

Edhe unë kam frikë nga armëpushimi po aq sa nga lufta. Kam frikë se do të mbetem vetëm për të përballuar gjithë këtë dhimbje të shtypur. Si do të përballem me faktin që shtëpia ime nuk ekziston më, që të dashurit e mi nuk do të kthehen kurrë? Si do të përballem me natën kur mendja ime do të mbushet me zhurmën e bombardimeve dhe britmat e nënave? Kjo luftë më ka shkatërruar përgjithmonë.

Është e pamundur për mua të mbetem një person normal pasi kam humbur shtëpinë, punën, universitetin, familjen, miqtë dhe rrugët e qytetit tim. Parimet e mia, vlerat e mia dhe vizioni im për jetën kanë ndryshuar. Armëpushimi do të hapë një luftë psikologjike brenda meje. Por asnjë psikiatër nuk mund të kuptojë çfarë kemi kaluar.

Nuk e di çfarë do të jetë gjëja e parë që do të bëj pas armëpushimit: dua të fle, por si mund të pushojë kjo mendje e mbushur me britmat e nënave dhe imazhet e fëmijëve të shkatërruar? Kujtesa ime është e gjymtuar. Dua të fshij të gjitha fotot dhe videot nga telefoni im që prej 7 tetorit, por kush do t’i fshijë nga unë kujtimet e luftës? Dua të shkoj te deti, të ulem vetëm në breg, por si mundem ndërsa njerëzit ende jetojnë në tenda? Dua të qaj shumë, sepse ndiej që gjithë dhimbja do të shpërthejë me vonesë.

Kur bëj të njëjtën pyetje njerëzve që njoh, përgjigjet e tyre janë plot kontradikta: ‘Do të ulëras dhe do të vrapoj nëpër rrugë!’, ‘Do të kërcej ndërsa qaj’, ‘Do të kthehem në veri të Gazës, edhe pse shtëpia ime është vetëm një grumbull rrënojash: do të përqafoj rrënojat’, ‘Do të qaj për të kompensuar gjithçka që kam duruar në këto 15 muaj’.

Por ka dy grupe që nuk më dalin nga mendja: të mbijetuarit e vetmuar që kanë humbur të gjithë familjen dhe familjet e të zhdukurve që ende presin lajme për të dashurit e tyre./La Repubblica