Në fjalimin e tij të fundit në Asamblenë e Përgjithshme të OKB-së, Kryeministri Edi Rama trajtoi një çështje që ka mbetur shpesh në hije: statusin e e Kosovës në arenën ndërkombëtare.

Pas katër vjetësh pa asnjë njohje të re nga institucionet e Kosovës, është e qartë se vendi vazhdon të përballet me sfida të mëdha në përpjekjet për t’u integruar në strukturat globale.

Ashtu si një valltar që kërkon hapësirë në një skenë të mbushur, Kosova ka hasur vështirësi në bindjen e të tjerëve për të njohur realitetin e saj si një shtet të pavarur.

Në këtë kontekst, kur Amerika duket se është e zënë me çështje të tjera, si Ukraina, Libani dhe Izraeli, Rama del si një zë i veçantë.

Ai e kupton rëndësinë e këtij adresimi, duke theksuar se Kosova nuk mund të mbahet peng nga justifikime të rreme dhe se çdo krahasim me zonat e pushtuara të Ukrainës, problemet në Liban, është një përpjekje për të hutuar opinionin ndërkombëtar.

Në një botë ku shumë shtete kanë harruar Kosovën, Rama e rikujton atë me OKB, duke e vendosur në qendër të diskutimeve ndërkombëtare. Por pyetja që ngelet është:

Çfarë do të ndodhë tani? A do të ndihmojnë këto fjalë që Kosova të gjejë rrugën drejt njohjes ndërkombëtare dhe një vendi të denjë në bashkësinë globale, apo do të mbetet një pafuqi politike e papërmbushur në mes të krizave të shumta që po përjeton bota?

Fjalimi i Kryeministrit Edi Rama në Asamblenë e Përgjithshme të OKB-së përbën një moment të rëndësishëm, jo vetëm për Shqipërinë, por edhe për Kosovën dhe të gjithë rajonin e Ballkanit Perëndimor.

Në një kohë kur bota përballet me sfida të mëdha dhe tensione globale, Rama theksoi rëndësinë e tolerancës dhe bashkëpunimit, duke e pozicionuar Kosovën si një realitet të pashmangshëm në historinë e rajonit.

Megjithatë, qëndron një pyetje e madhe: çfarë do të thotë të jesh një realitet ndërkombëtar kur ende nuk ke njohjen e duhur dhe statusin e plotë në institucionet globale?

Deklaratat e Ramës për Kosovën si “një realitet i pakthyeshëm” janë më shumë se një konstatim; ato janë një thirrje për veprim dhe një kërkesë për angazhim nga ana e komunitetit ndërkombëtar.

Mbi të gjitha, siç përmend edhe Rama vetë, kjo të bëhet fillimisht nga pesë vendet anëtare të Bashkimit Evropian, të cilat jo vetëm se njohin, por as në agjendë nuk e kanë.

Kosova, ndonëse e njohur nga një pjesë e konsiderueshme e botës, vazhdon të përballet me pengesa që cenojnë integrimin e saj në sistemin ndërkombëtar.

Çdo vonesë në njohjen e saj nga shtetet që ende hezitojnë është një rrezik për stabilitetin dhe sigurinë e rajonit.

Rama theksoi gjithashtu vlerat humanitare që karakterizojnë popullin shqiptar, duke u angazhuar për të pranuar refugjatë dhe duke u bërë strehë për ata që kërkojnë siguri.

Megjithatë, për të bërë një ndryshim të vërtetë në politikën ndërkombëtare, është e domosdoshme që të gjithë aktorët e rajonit të punojnë së bashku për të promovuar një agjendë të përbashkët që përfshin njohjen e Kosovës si një shtet të pavarur dhe sovran.

Është cinike në fakt të mendosh se në Kosovë sot ka liderë cinikë, të padëshirueshëm e të paaftë për të dalë nga izolimi në të cilin ata vetë janë pleksur.

Por, ku sërish mbeten të perceptuar, apo edhe realisht janë, më të pëlqyerit brenda.

Ndërsa, shfaqja publike e po të njëjtëve, ndaj një kryeministri që kur mund të flasë për çfarëdo në foltoren e lartë të OKB-së, zgjedh që rreshtat më të rëndësishëm t’ia kushtojë Kosovës në ligjëratën e tij bindëse, është përbuzja me gisht si tradhtar.

Edhe sa herë duhet t’i shtrojë Rama binarët, që Kosova të vihet në shinat e duhura nga politikanët e saj? E megjithatë, pa asgjë në këmbim, sërish po e bën