Sot ai është një nga mesfushorët më të mirë në botë dhe një nga kandidatët kryesorë për “Topin e Artë”, por disa vite më parë kishte nga ata që dyshonin nëse do të dilte realisht në fushë. E kemi fjalën për Rodrin, shtyllën e kampiones së Europës, Spanjës, dhe super Manchester City e Pep Guardiolës.

Në një intervistë të gjatë dhënë për “The Players Tribune”, Rodri kujton fillimet e tij dhe ditët e universitetit, kur as miqtë nuk e besonin vërtet se ishte bërë një futbollist profesionist: "Për mua, futbolli ishte pothuajse si një drogë, kështu që bëra një pakt me prindërit e mi kur isha shumë i vogël. Nëse doja të ndiqja ëndrrën time, duhej të shkoja edhe në universitet.

Kur isha 17 vjeç, u transferova nga Madridi në Villarreal, ku u regjistrova gjithashtu në universitet. Vitin e parë jetova në rezidencat e akademisë së Villarrealit me shokët e mi. Pastaj, kur mbushni 18 vjeç, konsideroheni ‘i vjetër’ dhe duhet të gjeni apartamentin tuaj. Në fakt, unë kalova direkt në banesat e studentëve të universitetit”.

Rodri, megjithatë, nuk mundi të bënte të njëjtën jetë si kolegët e tij: "Në mëngjes shkoja në stërvitje, pastaj pasdite në auditor. Nata ishte argëtuese, kur vinte mbrëmja e së premtes, të gjithë shkonim në disko. Jetonim së bashku në dhoma të vogla, duke luajtur muzikë dhe pirë birra. Në një dhomë ishin rreth 20 persona, me njerëz të ulur në shtrat, në dysheme, kudo.

Unë isha si çdo student tjetër, askush në auditore nuk e dinte se luaja futboll në të vërtetë. Paraqitesha në universitet me ujin tim të gazuar dhe qëndroja për një kohë, derisa të vinte ora për të shkuar në klub. Më në fund, dikush më pyeti: Rodrigo, pse nuk del kurrë me ne? Aty m’u desh t’i tregoja: Epo, unë luaj futboll. Kam stërvitje në mëngjes. Asokohe isha ende në stërvitje me ekipin e dytë. Unë isha askushi, nuk kisha as makinë”.

Në ditën e debutimit të tij në La Liga, disa miq nuk e besuan se ai në TV ishte me të vërtetë Rodri i tyre: "Më thanë se po shikonin një ndeshje në TV dhe djali në fund të korridorit u shfaq nga kursi i tyre i kontabilitetit, me numrin 6. Ata nuk mund ta besonin se isha me të vërtetë unë.

Kur del në TV me fanellën e futbollit, dukesh ndryshe, apo jo? Edhe unë ndoshta e kisha fytyrën serioze. Kështu, disa prej tyre nuk u bindën. Më thonin: Jo, jo, nuk ishe ti. Kërkojeni në Google".

Më pas, karriera e Rodrit mori hov dhe rrjedhimisht edhe reagimi i miqve të tij: “Kur nisa të luaja gjithnjë e më shumë dhe ata e kuptuan se isha vërtet unë, më thanë: Çfarë po bën këtu o burrë Mbrëmë keni luajtur kundër Barcelonës!”