"Për sezonin që kam pasur, mendoj se e meritoj të jem këtu ku jam. Kam punuar shumë dhe gjithashtu kam vuajtur shumë vitet e mëparshme. Është hera e dytë që nominohem për fazën finale të ‘Topit të Artë’, mendoj se kam atë që duhet për të qenë mes 30 kandidatëve”.

Fjalët e Lautaro Martinez tregojnë një qëllim të caktuar, për të mbetur në mesin e 30 lojtarëve më të mirë në botë. A është e drejtë kjo ambicie? Ndoshta po. Ai është kapiten i Interit, zv.kampion i Europës në vitin e kaluar, kampion i Italisë falë golave ​​të shumtë, kryesisht nga shkurti e në vazhdim.

“Toro” fitoi Kupën e Amerikës duke qenë lojtar kryesor për Albiceleste. Pra, është e qartë se Lautaro Martinez e meriton dhe ka arsye të jetë në mesin e top-30. E meriton më shumë se Musiala, ndoshta më i kompletuar përsa iu përket performancave, por që nuk ka fituar asgjë.

E meriton më shumë se Guirassy, ​​i shkëlqyer me Shtutgart, por në Europë (dhe në botë) është aktivizuar pak, nëse jo shumë pak. Lautaro ndoshta do të arrijë të pozicionohet në dhjetëshen e parë, sepse e meriton për atë që ka fituar.

Ai është nga të paktët që e ka fituar kampionatin (Serie A) si protagonist dhe si kapiten, duke shënuar gola vendimtarë kur duhej. Dani Olmo, për të thënë një tjetër, nuk mund të mburret me të njëjtin rekord, sepse ka luajtur për Leipzig. Me pak fjalë, kandidatura e tij është (më se) e merituar, “Topi i Artë” as mund të mendohet këtë edicion për të. Fitues, në futboll, mund të jetë vetëm një. Mizore, por ngushëlluese…