Këngëtari dhe kantautori Ermal Meta publikon romanin e tij të ri “Kameliet e dimrit” dhe rrëfen jetën e tij mes kujtimeve, traumave dhe sukseseve. “Tregoj gjakmarrjet e vendit tim” – thotë ai.

“Nëse suksesi do të më kishte ardhur në moshën 20-vjeçare, do të kisha marrë fund. Tani po adoptoj dy vajza 17 dhe 18 vjeç: kur më thanë ‘ne nuk na do askush’, zemra më plasi.”

“Doja të tregoja një histori të errët, me tone shumë të zymta, që i ngjan mendjes së njeriut kur është pa kulturë, kur bota e tij është e kufizuar, kur horizonti i tij është i vogël” – thotë Ermal Meta, i cili e lë për pak minuta kohën e shkurtër të këngës – tre minuta për të treguar një histori – dhe i përkushtohet kohës së gjatë të romanit, me 200 faqe për të përshkruar një portret të kohës sonë.

Pas suksesit të debutimit “Nesër dhe përgjithmonë”, vjen romani i tij i dytë, “Kameliet e dimrit”, që del në treg të martën, më 13 maj.

Një rrëfim për dy familje të bllokuara në një konflikt që duket si i gdhendur në fat. Dy miq – Uksan dhe Samir – tetëmbëdhjetëvjeçarë, që jetojnë në një tokë pa të ardhme. Një ligj i vjetër shqiptar – Kanuni – që kërkon hakmarrje për një krim të kryer.

Ja Intervista

Babai ka qenë figurë e largët. E mban mend?

“Nuk e di. Nuk e mbaj mend më fare fytyrën e tij. E kam harruar, në të vërtetë.”

Kënga e tij më e re titullohet “Ndale orën”. A ka një moment të jetës profesionale që do të kishe dashur ta ndalje në kohë?

“Gjithë viti 2017 – ka qenë një vit i çmendur. Është viti kur publiku i gjerë e kuptoi se unë ekzistoja. Ishte ajo që ëndërroja që fëmijë. Sigurisht, ndodhi pas shumë kohe, por ia vlejti. Ndoshta nëse do të më kishte ndodhur në moshën 20-vjeçare nuk e di se çfarë fundi do të kisha pasur, ndoshta do të kisha marrë fund krejtësisht.”

Suksesi ka dritëhijet e tij: a mund të kthehet në një burg?

“Që kur isha fëmijë kisha vendosur se doja të shkruaja këngë, se doja të bëja këtë jetë. Prandaj, për mua nuk është kurrë një burg, por përkundrazi një privilegj. Edhe pse nuk e njihja rrezikun që e shoqëron.”

Cili është rreziku më i madh?

“Nuk është aq shumë arritja te suksesi, sesa qëndrimi aty. Kur arrin në majë të malit, të sillet koka, ka më pak ajër, hapësira është më e vogël. Kur maja është e mbushur, gjithmonë dikush bie poshtë.”

Cili është imazhi më i bukur nga përvojat në Sanremo?

“Telefonata e Franca Modugnos, pasi këndova ‘Amara terra mia’: më tha që ishte me të birin dhe të dy menduan se edhe Mimmo (Domenico Modugno) do ta kishte pëlqyer. Ka qenë e vetmja herë kur kam qarë për shkak të muzikës.”

Me Fabrizio Moro fituat Sanremon. Çfarë ju lidh?

“Ai gjithmonë ka atë pamjen pak të tërbuar, por në të vërtetë është një zemërbardhë që nuk e keni idenë. Na lidh fakti që jemi dy njerëz që e kemi fituar gjithçka vetë, që jemi lodhur shumë, askush nuk na ka dhënë asgjë.”

Autotune po apo jo?

“Për mua, jo: nuk e përdor dhe nuk është diçka që dua të përdor. Pastaj një gjë është ta përdorësh si efekt artistik, tjetër është ta përdorësh për të mbuluar mungesat. Por gjithsesi jam i mendimit ‘jeto dhe lëri të jetojnë’: kush jam unë për t’ia ndaluar dikujt?”

Tekstet e dhunshme të disa reperëve duhet parë si trill artistik, apo duhet të ketë kufij për të shmangur devijime?

“Arti dhe muzika gjithmonë kanë treguar realitetin. Besoj se reperët e sotëm tregojnë pikërisht realitetin tonë. Nëse dikush i merr këto këngë, ato fjalë, si mësime jete – problemi është i tij. Nëse një këngë mjafton për të të çuar drejt një veprimi të caktuar, atëherë kultura që të çon atje është e rrënjosur në eshtra. T’i vësh gojë kyçur artit nuk ka funksionuar kurrë. Breaking Bad është një kryevepër, por nuk më ka shkuar kurrë ndërmend të hap një fabrikë metanfetamine sepse e kam parë në një serial. Mund të diskutohet, po, nëse një këngë është art i nivelit të lartë apo jo… Por problemi i vërtetë është se duhet të ndryshojmë realitetin – jo këngët.”

Së bashku me partneren tuaj po adoptoni dy vajza 17 dhe 18 vjeç…

“I njohëm para disa vitesh kur mora pjesë në një fushatë për mbledhje fondesh për një shtëpi familjare që ndodhet në Shqipëri. Më prekën shumë tregimet e tyre: kur çiftet shkonin për të vizituar shtëpinë familjare apo jetimoret ku kishin jetuar ato, gjithmonë shikonin vetëm fëmijët e vegjël. Vajzat më të mëdha nuk i vështronte askush. Kur më thanë: ‘ne nuk na do askush’, zemra m’u thye, më plasi në një mijë copëza.”

Pse nuk menduat për një adoptim ndërkombëtar?

“Sepse me Chiarën nuk jemi të martuar, ndaj vendosëm të prisnim, por ndërkohë i takonim vazhdimisht. Herën e fundit kemi bërë dy muaj pushime së bashku dhe kur erdhi momenti për t’u ndarë sepse ato duhej të ktheheshin në shkollë, ndjemë sikur na përplasi një tren: shtëpia u zhyt në një heshtje të tmerrshme. Dhe vendosëm: nuk mund të bënim sikur nuk i kishim njohur kurrë.”

Do të marrin mbiemrin tuaj?

“Mendoj se po, por janë detaje ligjore që ende nuk i kemi diskutuar. Në qershor të dyja mbushin 18 vjeç dhe do të vijnë të jetojnë me ne: mezi po presim – si ne, ashtu edhe ato.” /noa.al