ANALIZË / Izraeli duket se dëshiron të anulojë çdo mundësi për një proces paqeje dhe të përfshijë shtete të tjera në konflikt

Zgjedhja e shërbimeve izraelite të sigurisë për të vazhduar me një tjetër vrasje pa gjyq, atë të liderit politik të Hamasit, Ismail Hamiya, madje edhe në tokën iraniane, nuk duhet parë si një përgjigje tjetër ndaj asaj që ndodhi më 7 tetor.

Nga njëra anë, sepse tashmë është e qartë se ajo që po ndodh në Gaza, një gjenocid i pastër me gati 40,000 viktima, fakt që po trajtohet si i tillë në nivelin e Gjykatës Ndërkombëtare të Drejtësisë – nuk mund të konsiderohet si një "përgjigje" ndaj 7 tetorit, por vetëm zbatim i një plani për "zgjidhjen" e çështjes palestineze duke hequr çdo mundësi për palestinezët për të patur shtetin e tyre në territorin e Palestinës historike.

Nga ana tjetër, sepse vrasja e Hamiya, një figurë popullore brenda dhe jashtë Gazës, një negociator kyç i Hamasit për një armëpushim të mundshëm dhe një përfaqësues i krahut më "pragmatik" të organizatës, thjesht anulon çdo mundësi të kthimit të pengjeve që gjenden ende në Gaza, duke vërtetuar vlefshmërinë e akuzave kundër kryeministrit izraelit Netanyahu se ai është i gatshëm të sakrifikojë dhe pengje për të vazhduar planin e tij aktual ushtarak.

Gjithashtu duhet të marrim parasysh se vrasja e Hamiya u krye në Teheran në një mënyrë që nxori në pah probleme shumë serioze në aftësinë e forcave iraniane për t’u mbrojtur.

Për më tepër, vrasja përkoi me sulmin në Bejrut që synonte operativin e Hezbollahut Fuad Shukr, i cili erdhi pas një sulmi vdekjeprurës në fshatin Druze në lartësitë e pushtuara të Golanit për të cilin Hezbollahu ka mohuar çdo përgjegjësi.

Të gjitha këto tregojnë se qeveria izraelite dëshiron të zgjerojë frontin e konfliktit.

Netanjahu, në retorikën e tij e ka dhënë shpesh mesazhin se Izraeli "mund të godasë kudo", megjithatë qeveria izraelite e di se është e vështirë që sulme të tilla të mbeten pa përgjigje.

Sigurisht, kjo ngre pyetjen nëse Izraeli dëshiron të gjendet në një situatë ku do t’i duhet të hapë fronte të tjera, duke e shëndërruar konfliktin në rajonal.

Të mos harrojmë se megjithë praninë e gjatë të forcave izraelite brenda Gazës dhe egërsinë e dhunës që ata shpalosin, ato megjithatë kanë qenë larg shtypjes së rezistencës së vazhdueshme dhe as nuk kanë çmontuar dot infrastrukturën e Hamasit dhe organizatave të tjera të armatosura.

Në të njëjtën kohë, kjo është një kosto politike për qeverinë izraelite që të detyrohet të bëjë zhvendosjen e izraelitëve që jetojnë pranë kufirit me Libanin.

Sakaq konflikti me Hezbollahun vazhdon, ndërkohë që kostoja reale nuk duhet nënvlerësuar nga veprimet e Houthi, jo ​​vetëm për shkak të aftësisë së saj për të goditur brenda Izraelit, por kryesisht për shkak të problemeve që ata kanë krijuar në transportin në Izrael.

Dikush do të thoshte se në këtë sfond zgjerimi i fronteve do t’i bëjë gjërat më të vështira. Por një lexim i tillë do të anashkalonte një fakt: se për Netanyahun dhe të djathtën ekstreme izraelite, "lufta e përhershme" është një rrugë njëkahëshe, pavarësisht nga kostoja.

Sepse çdo proces paqësor de facto do të risjellë në plan të parë atë që ata kryesisht po përpiqen të parandalojnë, pra debatin mbi vënien në vend të së drejtës së palestinezëve për shtet.

Le të përfshijmë këtu kalkulimin politik që ka të bëjë me SHBA-në. Përveç investimit në mbështetjen e Donald Trump, një politikan që mbështeti anët më agresive të politikave të Netanyahut, qeveria izraelite beson se në fund të fundit nuk do të ketë lëkundje të ddemokratëve të Biden/Harris edhe pse janë partia kryesore nën presionin e valës së gjerë të solidaritetit me popullin palestinez.

Dhe në këtë kuptim Netanyahu vlerëson se në fund të ditës do të vazhdojnë të kenë mbështetjen e SHBA-së edhe pse padyshim një konflikt rajonal në Lindjen e Mesme është gjëja e fundit që SHBA do të dëshironte kur duhet të merret sa me luftën në Ukrainë aq dhe me përshkallëzimin e tensionit me Kinën në lidhje me Tajvanin.

Aktualisht nuk dihet nëse Netanyahu dhe aleatët e tij të ekstremit të djathtë do ta kenë luftën rajonale që ata dëshirojnë. Nga njëra anë, sepse nuk është e sigurt që, para së gjithash, Irani do të dëshirojë të përfshihet në një konflikt të madh duke pasur parasysh nevojën për t’u marrë me problemet e brendshme sociale, por edhe duke pasur parasysh se deri më tani ka shmangur përfshirjen më të madhe.

Nga ana tjetër, as Hezbollahu nuk duket se dëshiron një përshkallëzim të tillë.

Ndonëse nuk është aspak e sigurt se një konflikt rajonal do të jetë fort i favorshëm për Izraelin, Izraeli nuk po vë mend. As fushata e mëparshme e Izraelit në Liban në 2006 që përfundoi në fiasko, nuk e ka bindur atë të heqë dorë.

Sepse kur plani është që të shmanget me çdo kusht, çdo mundësi për njohjen e të drejtës së shtetit palestinez, atëherë edhe këto "kundërindikacione" duket se anashkalohen. Edhe pse me kosto kaq të lartë, mundësinë e një ndezjeje shumë më të madhe në rajonin e trazuar.