Siç dihet, dita e Shën Valentinit, festa e të dashuruarve, kremtohet më 14 shkurt. Por cilat janë rrënjët historike që çuan në lindjen e këtij përvjetori?

Para së gjithash, emri i kushtohet martirit të krishterë Shën Valentinit të Ternit.

Festa u krijua në vitin 496 nga Papa Gelasius I për të zëvendësuar festimet e Lupercalia për nder të perëndisë Faunus në kuadrin e mitologjikut Lupercus, që njihej si mbrojtës i deleve dhe dhive nga sulmet e ujqërve. Festa i kushtohej pikërisht aspektit të mbrojtjes së këtyre kafshëve nga grabitqarët.

Në Romën e lashtë, ditët e Lupercalia ishin ditë festimi në të cilat shërbëtorët zinin vendin e zotërinjve dhe anasjelltas, me qëllim që t’i jepnin jetë një procesi rilindjeje dhe të rishfaqnin kaosin karakteristik.

Gjatë festimeve, aplikoheshin disa praktika arkaike të fertilitetit që përfshinin gratë.

Ato nxirreshin në rrugë, duke iu nënshtruar goditjeve të hedhura nga grupe burrash të zhveshur që i qëllonin me tufa degësh të lidhura me fije.

Sipas traditës, gratë e frustruara përdoreshin për të dhënë një bekim që favorizonte pjellorinë e grave.

Megjithatë, këto rite u konsideruan të mjerueshme në Perandorinë Romake të vonë, derisa u ndaluan nga papët e krishterë dhe, në veçanti, nga Papa Gelasius I, i cili, përkundrazi, vendosi të themelojë një festival kushtuar dashurisë pa referenca ndaj seksualitetit.

Lidhja e festës me Shën Valentinin, besohet se e ka fillesën që në 273 për shkak të festimit të martesës midis Serapisë së krishterë, të sëmurë rëndë, dhe legjionarit romak Sabinus, por që të dy vdiqën gjatë bekimit të Shën Valentinit. Pas vdekjes së tyre festa u bë e shpeshtë.

Evolucioni i saktë historik i lidhjes së ditës së të dashuruarve me ditën e Shën Valentinit është ende i pasigurt sot, por disa studime historike duket se tregojnë se 14 shkurti iu kushtua të dashuruarve tashmë në fillim të mijëvjeçarit të dytë.