Për këtë pyetje që mundon lexuesin prej kohësh, kolumnistja këshilluese Eleanor Gordon-Smith në "The Guardian", thotë se ekziston rreziku që personi tjetër kur të dëgjohet me të, t’i ngjallen kujtime të këqija, por ka gjithashtu një shans që të gjejë qetësinë e humbur në vite

"Kur isha midis 11 dhe 14 vjeç kuptova se isha homoseksual dhe isha mbyllur në vetvete; Isha i tmerruar nga ideja e të dalurit jashtë.

Në klasën time ishte një nxënës tjetër mashkull, të cilin e lexova gjithashtu si homoseksual, por jo i ekspozuar. Për dy vjet bëra gjithçka që munda për t’u distancuar nga ai, për ta injoruar dhe, në fund të fundit, gjë që e kuptova më vonë, të përpiqesha të largoja dyshimet nga unë.

Përhapa thashetheme për të dhe inkurajova të tjerët që ta mbanin larg. Menjëherë më pas shkova në një shkollë tjetër dhe humbëm çdo kontakt.

Që atëherë jam rritur me krenari si gej dhe, nga rrjetet e tij sociale, duket se edhe ai është në të njëjtat kushte.

Prej vitesh kam dashur t’i drejtohem dhe t’i kërkoj falje për veprimet e mia dhe nëse ato e prekën atë, por a vlen ta bëj këtë 25 vjet pas asaj që ndodhi?

Ndoshta gërmimi i gjërave për të do të ishte më i dëmshëm. Një pjesë e kësaj që dua të bëj është ndërgjegjja ime fajtore, por një pjesë tjetër është se unë vërtet dua të korrigjoj gjërat me dikë në komunitetin tim, ndaj të cilit kam qenë homofobik në një moshë vërtet vendimtare.

Këshilluesja Eleanor Gordon-Smith thotë:

"Sistemet e brendshme të shtypjes janë kaq të vështira për t’u çmësuar. Si rregull, ne shpesh i urrejmë gjërat që kemi më shumë frikë se jemi, kështu që preokupimet dhe akuzat tona priren të përshkruajnë gjërat që do të donim të mos ishim.

Si rezultat, në një botë të homofobisë (ose mizogjinisë apo racizmit), ne kemi këtë zbatim të vetë-urrejtjes së rregullave: sa më shumë të kemi frikë se jemi objektivi i sistemit, aq më shumë bëhemi ushtarët e këmbëve të tij. Zbatuesit më vigjilentë të një dukurie të caktuar janë shpesh vetë njerëzit që janë të tillë, pra një gej sulmon një tjetër.

Kjo është veçanërisht e vërtetë për homofobinë, përballë vizionit të familjes normale.

Megjithatë, një 12-vjeçar në mesin e viteve ’90 nuk mund të pritej që t’i mendonte të gjitha siç duhet që në fillim.

Por, siç e dini edhe ju, nuk është plotësisht e drejtë të shpresoni se ish-shoku juaj i klasës do të përqafojë planin tuaj.

Faji është paksa si pikëllimi në këtë aspekt: ​​ka rrathë koncentrikë që rrezatojnë nga gabimi fillestar dhe njerëz të ndryshëm në qarqe të ndryshme meritojnë lloje të ndryshme trajtimi.

Ju mund ta dini shpjegimin krejtësisht njerëzor përse keni bërë diçka të dëmshme, dhe meritoni ta hiqni këtë – nga vetja dhe nga të tjerët e më tej të ndaheni nga e gabuara.

Por kur vjen puna për t’u përballur me personin që lëndojmë, nuk mund të presim gjithmonë të njëjtën perspektivë. Duhet të përgatitemi pak për të qenë delikatë me historinë e dikujt tjetër.

Pra, nëse vendosni të kërkoni falje, do të jetë e rëndësishme t’ia bëni të qartë atë që keni shkruar me kaq mend këtu – kjo nuk ka të bëjë me faljen për ju. Kjo do të thotë të jesh i kursyer me detaje biografike; të hedhësh dritë mbi faktin se të dhemb të reflektosh për këtë; dhe mbi të gjitha, të jeni të përgatitur për të dëgjuar edhe "Unë nuk ju fal".

Por, megjithatë, mendoj se ka një version të kësaj faljeje që mund të jetë një lehtësim për të që ta dëgjojë.

Mund të jeni një nga të vetmit njerëz të gjallë që e di se si ishte të ishe një djalë i ri homoseksual në atë vend, në atë kohë, dhe një nga të vetmit dëshmitarë të asaj që ai kaloi. Dëgjimi nga ju mund ta bëjë atë të ndihet (në mënyrë retroaktive) sikur më në fund dikush është kujdesur për të.

Ekziston rreziku që të dëgjuarit e kësaj gjëje nga ju të ngjallë ndjenja të këqija, por së bashku me të ekziston mundësia që mund të qetësojë një stërmundim të gjatë. /noa.al