Ndërkohë që Leonardo Bonucci ndërmerr masa ligjore, bashkëshortja e tij, Martina Maccari, i drejtohet Juventusit me një letër të gjatë të postuar në rrjetet e saj sociale. Fjalë dashurie dhe urrejtjeje, keqardhje dhe hidhërimi, ato që do të shpenzoheshin për një mik të humbur, pas një marrëdhënieje shumë konfliktuale:

"Çfarë na mbetet atëherë? As edhe një përqafim i poshtër, i fundit. Ishte një mëngjes me shi në Torino, kur m’u desh të vija të të shikoja duke u stërvitur, sepse të të shikoja ty më bënte të besoja se për një çast ndoshta mund të na dëgjonin. Për 13 vite të gjata, ti (Juventusi) dhe unë kemi qenë miq. Dhe ti e di këtë.

Si në çdo lidhje zemre, njëri është më i madh dhe tjetri më i vogël, njëri është i dashur nga të gjithë, ndërsa tjetri duhet të luftojë për të gjetur hapësirën e vet. Miq të lidhur nga pasioni, madje edhe në antagonizëm. Miq që nuk zgjodhën njëri-tjetrin, por jeta i bashkoi, kush e di për cfarë qëllimi të çuditshëm…

Unë dhe ti ndanim pasionin për të njëjtin burrë dhe ti (tani mund ta rrëfej) ke fituar gjithmonë. Ti ke qenë gjithmonë mendimi i parë, prioriteti, ndërsa unë me kohën e ngecur. Ti ke qenë gjithmonë ai që je aty, edhe kur nuk e sheh… Ashtu si miqtë që të bëjnë gjithmonë të ndihesh pak nën hije, por që në fund të bëjnë të ndihesh i mbrojtur.

Ne e dinim se ishim të dytët, por pas një të pari të paarritshëm. Ata që duan e gjejnë gjithmonë frymëzimin e duhur. Edhe kur gjërat shkojnë keq, ti je në gjendje të japësh frymëzimin e duhur, për të mahnitur çdo herë.

Është për këtë arsye, ndoshta, – vazhdon Martina, – që në këtë dashurinë time të zhytur nga osmoza, të kam urryer shpesh. Të kam urryer nën hijen e vetmisë, në të cilën më detyrove me një program të kalendarizuar të mos shihja shpesh burrin. Përtej horizontit të ndjenjave të pakontrollueshme si dashuria dhe urrejtja, isha e sigurt, megjithatë, se do të mbeteshe fener ndriçues përgjithmonë.

Mendova se pavarësisht jetës dhe mekanizmave normalë të rrjedhës së kohës, që ne i njohim shumë mirë, do të kishim vazhduar të njiheshim me njëri-tjetrin. Mendova se do t’i ishim besnikë përgjithmonë një historie që flet për jetën, dhënien dhe marrjen, sakrificën dhe mirënjohjen, punën dhe dashurinë. Një histori jete që fliste për një pakt kujdesi.

Përtej mullirit modern të mishit, mendova se do të vazhdonim të kujdeseshim për njëri-tjetrin. Më vjen shumë keq, nuk do ta ndryshoj rrugën duke u takuar me ty. Besoja në pakte, duke humbur kaq shumë, duke hequr dorë edhe nga ajo që për shumë vite luftuam me njëri-tjetrin. Çfarë jete!"