Ata nuk përfundojnë në “palmares”, por kur kthehen nga turnetë, fituesit e Kupës së Botës sjellin krenari dhe prestigj për klubet e tyre. Më poshtë do t’ju njohim me 10 klubet që dërguan më shumë lojtarë në kombëtaret e tyre, para se t’i shihnin të ktheheshin me medaljen e artë në qafë.

 1.Barcelona (9 lojtarë përfaqësues)

Blaugranët janë të fundit që hyjnë në “Top 10”. Pjesa më e madhe e meritave i takon Spanjës, kampione e botës në vitin 2010, së cilës Barcelona i ka dhënë 7 protagonistë: Romario (1994); Rivaldo (2002); Pique, Puyol, Busquets, Iniesta, David Villa, Valdes (2010); Umtiti, Dembélé (2018).

2.Milani (10)

Skuadra italiane e parë në renditje (janë edhe tri të tjera) e ka fryrë koleksionin e vet të fituesve mbi të gjitha falë triumfeve të “Azzurri”. Nga kuqezinjtë, për shembull, ishin pesë lojtarë në ekspeditën e vitit 2006: Arcari (1934); Collovati, Baresi (1982); Desailly (1998); Roque Junior (2002); Nesta, Gattuso, Gilardino, Pirlo, Inzaghi (2006).

3.Real Madridi (11)

Ashtu si Barcelona, edhe Real Madridi ishte protagonist i madh i Botërorit 2010, me katër kampionë te “La Roja”, përfshirë kapitenin Sergio Ramos: Netzer (1974); Valdano (1986); Karembeu (1998); Roberto Carlos (2002); Casillas, Sergio Ramos, Albiol, Xabi Alonso (2010); Khedira (2014); Varane (2018).

 4.Santos (11)

Santos ishte një rezervuar për kombëtaren braziliane. Sidomos për Pelé, i cili i vetëm fitoi tre edicione: Pepe, Zito (1958) Pelé (1958, 1962 dhe 1970); Gilmar, Mauro, Coutinho, Mengalvio (1962); Carlos Alberto, Clodoaldo, Joel, Edu (1970).

 5.Nacional (13)

Lavdi të vjetra, të gjitha uruguajane, nga Nacional de Montevideo, që numëron në radhët e saj 13 nga fituesit e dy kampionateve të vetme botërore të kombëtares “Charrua”: Scarone, Urdinaran, Andrade, Castro, Cea, Petrone, Piriz, Recoba (1930); Gambetta, Paz, Perez, Pini, Tejera (1950).

 6.Peñarol (14)

Ka një tjetër klub uruguajan që ka bërë më mirë. Penarol, një ekip legjendash të lojës magjike si Schiaffino, Ghiggia dhe Varela, protagonistë ndër të tjera të finales së vitit 1950, e njohur si "Maracanazo": Riolfo, Gestido, Fernandez, Capuccini, Anselmo (1930); Schiaffino, Britos, Ghiggia, Gonzalez, Maspoli, Miguez, Ortuno, Varela, Vidal (1950).

 7.Roma (15)

Ne gjejmë një skuadër tjetër italiane në renditje, sërish jashtë podiumit. Roma ka kontribuar në të gjitha fitoret e Italisë në Kupën e Botës, me 10 lojtarë të dërguar në kombëtare: Ferraris, Guaita, Masetti (1934); Donati, Monzeglio, Serantoni (1938); Conti (1982); Voller, Berthold (1990); Aldair (1994); Qiri (1998); Cafu (2002); De Rossi, Perrotta, Totti (2006).

 8.Interi (19)

Vendi i tretë për zikaltrit, të cilët dërguan 19 lojtarë të shpërndarë në shtatë edicione të ndryshme të Kupës së Botës. Deri në pesë morën pjesë në ekspeditën e vitit 1982, të fituar nga Italia në Spanjë: Allemandi, Castellazzi, Demaria, Meazza (1934); Ferrari, Ferraris, Locatelli, Olmi, Meazza (1938); Bergomi, Marini, Bordon, Oriali, Altobelli (1982); Matthaus, Brehme, Klinsmann (1990); Djorkaeff (1998); Ronaldo (2002); Materazzi (2006).

 9.Bayern Munich (23)

I pari në listë është Hans Bauer, i cili triumfoi në vitin 1954 me Gjermaninë Perëndimore; i fundit, deri më sot, është Corentin Tolisso, kampion në fuqi me Francën. Në vitin 2014, shtatë lojtarë ishin pjesë e kampiones së botës, Gjermanisë: Bauer (1954); Breitner, Schwarzenbeck, Maier, Beckenbauer, Muller, Hoeness, Kapellmann (1974); Reuter, Kohler, Augenthaler, Aumann, Thon, Pflügler (1990); Jorginho (1994); Lizarazu (1998); Neuer, Schweinsteiger, Muller, Lahm, Kroos, Gotze, Boateng (2014); Tolisso (2018).

 10.Juventusi (25)

Juventus është para të gjithëve. Asnjë ekip nuk ka pritur më shumë kampionë bote në kohën e kurorëzimit të tyre. Veçanërisht mbresëlënës janë 9 bardhezinjtë që fituan Kupën e Botës 1934, e para për Italinë: Bertolini, Varglien, Caligaris, Borel, Combi, Ferrari, Monti, Orsi dhe Rosetta (1934); Foni dhe Rava (1938); Zoff, Cabrini, Gentile, Scirea, Tardelli dhe Rossi (1982); Deschamps dhe Zidane (1998); Buffon, Cannavaro, Del Piero, Camoranesi dhe Zambrotta (2006); Matuidi (2018).