Përveç George Best, Diego Armando Maradona vdiq po ashtu në të njëjtën ditë, katër vjet më vonë, si ai që e konsideronte "babain e tij të dytë": Fidel Castro.

Ai kishte një marrëdhënie të ngushtë me revolucionarin kuban, të karakterizuar nga admirimi i ndërsjellë në një ndërthurje të çuditshme të pasionit politik dhe dashurisë për sportin.

Ishte viti 1987 kur "El Pibe de Or" shkoi në ishull për herë të parë si mysafir i "Líder Máximo". Përveç se ishte një futbollist i mrekullueshëm, Maradona nuk i ka fshehur kurrë idetë e tij politike, të cilat janë manifestuar në lidhje me udhëheqësit karizmatikë të Amerikës Latine dhe më gjerë.

Gjatë viteve të varësisë nga kokaina, ylli argjentinas ishte pikërisht në Kubë për t’u rehabilituar dhe miqësia u bë gjithnjë e më e ngushtë. "Theshtë më e madhja në histori", tha Diego. Ndërsa Fidel theksoi:  "Ju jeni Che Guevara i sportit". Dhe Maradona ia "shpërbleu" besimin, duke bërë tatuazh në shpatull  imazhin e dy heronjve të Revolucionit të vitit 1959.

Edhe goli kundër anglezëve gjatë Kupës së Botës Meksikë ’86, i njohur si “Dora e Zotit”, ishte një formë rebelimi e Diego Armando Maradonas. Përmes këtij gjesti dinak kampioni ndëshkoi një Perandori që, katër vjet më parë, kishte pushtuar Ishujt Falkland-Malvinas, duke vrarë qindra të rinj argjentinas.

Por përveç Fidel Castros, Maradona ka patur miqësi të ngushtë edhe me udhëheqësin e Venezuelës Hugo Chavez.

Chavez dhe Fidel e kishin “pagëzuar” Maradonën me titullin e “trashëgimtarit” të tyre politik, i cili përmes gjuhës universale të futbollit fliste kundër kapitalizmit në të gjithë botën.

Një detyrë që kampioni u përpoq ta kryente gjithashtu me fjalë në autobiografinë e tij “Io sono El Diego”, ku magjistari i futbollit flet mbi Marksin dhe komunistët e Amerikës Latine.

Pas lamtumirës nga futbolli aktiv, Maradona vendosi të ishte një militant aktiv politik. Ai e deklaroi veten një “ushtar” të udhëheqësve brazilianë Dilma dhe Lula dhe mbështet Daniel Ortegan në Nikaragua, i cili i dha atij Urdhrin Sandinista.

Ai ishte gjithashtu afër Evo Morales, kreut të shtetit të Bolivisë dhe gjithashtu një revolucionar, me të cilin ai gjithashtu luajti një ndeshje futbolli me disa miq, përfshirë Ahmadinexhadin. Maradona më pas i dha këtij të fundit bluzën e tij me numrin 10, duke ngjallur polemika të shumta.

Simpatia e argjentinasit ndaj qasjes antiamerikane të ish-presidentit të Iranit, sigurisht që nuk ishte sekret.

Më në fund Diego Armando Maradona gjithashtu arriti një partneritet të mirë politik me Pepe Mujica, presidenti uruguajan që i dha vetes një pagë simbolike, duke jetuar në një mënyrë “proletare” dhe me Rafael Correa, ish president i Ekuadorit. /e.a/noa.al/