Shkrimtarja e mirënjohur italiane Francesca Melandri, e cila ka qenë e izoluar në Romë për gati tre javë për shkak të shpërthimit të Covid-19, ka shkruar një letër për europianët e tjerë “nga e ardhmja juaj”, duke shtruar gamën e emocioneve që njerëzit ka të ngjarë të kalojnë gjatë javëve të ardhshme, përcjell “The Guardian”.

“Po ju shkruaj nga Italia, që do të thotë se po shkruaj nga e ardhmja juaj. Tani jemi në vendin ku ju do të jeni brenda disa ditësh. Grafikët e epidemisë na tregojnë të gjithë të gërshetuar në një valle paralele.

Ne jemi vetëm disa hapa përpara jush në rrugën e kohës, ashtu si Ëuhan ishte disa javë përpara nesh. Ne ju vëzhgojmë ndërsa silleni ashtu si ne. Ju thoni të njëjtat argumente që kemi thënë ne deri para pak kohësh, midis atyre që ende thonë “është vetëm një grip, pse gjithë kjo bujë?” dhe ata që e kanë kuptuar tashmë.

Ndërsa ne ju vëzhgojmë nga këtu, nga e ardhmja juaj, ne e dimë se shumë prej jush, siç u është thënë që të mbylleni në shtëpitë tuaja, citoj Orwellin, së shpejti do të jeni shumë të zënë për këtë.

Para së gjithash, ju do të hani. Jo vetëm sepse do të jetë një nga gjërat e pakta që mund të bëni akoma. Do të gjeni dhjetëra grupe të rrjeteve sociale me mësime se si të kaloni kohën tuaj të lirë në mënyra të frytshme. Do të bashkoheni me të gjithë, pastaj do t’i injoroni plotësisht pas disa ditësh.

Do të tërhiqni letërsinë apokaliptike nga raftet tuaja të librave, por së shpejti do të kuptoni se nuk do të doni më të lexoni ndonjë prej tyre. Do të hani përsëri. Nuk do të flini mirë. Do të pyesni veten se çfarë po ndodh me demokracinë.

Do të keni një jetë sociale të pandalshme në internet – në Messenger, WhatsApp, Skype, Zoom… Do ju mungojnë fëmijët tuaj, të dshurit si kurrë më parë; Të kuptuarit të asaj që nuk e keni idenë kur do t’i shihni përsëri do t’ju godasë si një grusht në gjoks.

Pakënaqësitë e vjetra dhe largimet do të duken të parëndësishme. Do t’i thërrisni njerëzit me të cilët nuk jeni betuar të flisni kurrë më, në mënyrë që t’i pyesni ata: “Si jeni?” Shumë gra do të rrihen në shtëpitë e tyre.

Do të pyesni veten se çfarë po ndodh me të gjithë ata që nuk mund të qëndrojnë në shtëpi sepse nuk kanë një të tillë. Do të ndiheni të prekshëm kur dilni në pazar në rrugët e shkreta, veçanërisht nëse jeni grua. Do të pyesni veten nëse kështu prishen shoqëritë. A ndodh vërtet kaq shpejt? Do t’i bllokoni këto mendime dhe kur të ktheheni në shtëpi do të hani përsëri.

Ju do të shtoni peshë. Do të shikoni për stërvitje në internet. Do të qeshni. Do të qeshni shumë. Do të keni një humor që nuk e keni pasur më parë. Edhe njerëzit që gjithmonë kanë marrë gjithçka seriozisht, do të mendojnë për absurditetin e jetës, të universit dhe të gjithëve.

Do të bëni takime në radhët e supermarketeve me miqtë dhe të dashurit tuaj, në mënyrë që t’i shihni shkurtimisht ato personalisht, ndërsa të gjithë do respektoni rregullat e distancës sociale. Do të numëroni të gjitha gjërat që nuk ju duhen. Natyra e vërtetë e njerëzve përreth jush do të zbulohet me qartësi totale. Do të keni konfrontime, por dhe surpriza.

Literati që kishte qenë gjithëpërfshirës në lajme do të zhduket, mendimet e tyre befas të parëndësishme; disa do të strehohen në racionalizime të cilat do të mungojnë aq plotësisht në empati saqë njerëzit do të ndalojnë t’i dëgjojnë ata. Në vend të kësaj, njerëzit të cilët i keni harruar, do të rezultojnë të jenë sigurues, bujarë, të besueshëm, pragmatikë dhe të qartë.

Ata që ju ftojnë të shihni gjithë këtë rrëmujë si një mundësi për rinovimin planetar do t’ju ndihmojnë t’i vendosni gjërat në një perspektivë më të madhe. Do t’i gjeni gjithashtu jashtëzakonisht të bezdisshëm: Bukur, planeti po merr frymë më mirë për shkak të emetimeve të përgjysmuara të CO2, por si do t’i paguani faturat muajin tjetër?

Ju nuk do të kuptoni nëse dëshmitari i lindjes së një bote të re është më shumë një madhështi apo një lidhje e mjerueshme. Do të luani muzikë nga dritaret dhe ballkonet tuaja. Kur na patë duke kënduar opera nga ballkonet tona, ju menduat “Ah, ata italianë!”. Por ne e dimë që ju do të këndoni këngë të këndshme për njëri-tjetrin gjithashtu. Dhe kur të shpërthejë unë do të mbijetoj nga dritaret e tua, ne do t’ju shikojmë dhe do të lodhemi ashtu si njerëzit e Ëuhan, të cilët kënduan nga dritaret e tyre në shkurt, u përgjumën ndërsa na shikonin ne.

Shumë prej jush do të bien në gjumë duke u zotuar se gjëja e parë që do të bëni sa më shpejt që të përfundojë bllokimi është skedari për divorc. Fëmijët tuaj do të shkollohen në internet. Do të jenë telashe të tmerrshme; ata do t’ju japin gëzim. Të moshuarit do t’ju binden si adoleshentë me vrap: ju do të duhet të luftoni me ta në mënyrë që t’i ndaloni ata të dalin jashtë, të infektohen dhe të vdesin. Do të përpiqeni të mos mendoni për vdekjet e vetmuara brenda ICU.

Do të doni të mbuloni me petale trëndafili të gjitha hapat e punonjësve të mjekësisë. Do t’ju thuhet se shoqëria është e bashkuar në një përpjekje komunale, se të gjithë jeni në të njëjtën barkë. Do të jetë e vërtetë. Kjo përvojë do të ndryshojë për mirë faktin se si e perceptoni veten si një pjesë individuale të një tërësie më të madhe.

Klasa, megjithatë, do t’i bëjë të gjitha ndryshimet. Të qenit i mbyllur në një shtëpi me një kopsht të bukur ose në një projekt strehimi të mbipopulluar nuk do të jetë e njëjtë. Ajo varkë në të cilën do të lundroni në mënyrë që të mposhtni epideminë nuk do të duket njësoj për të gjithë dhe as nuk është në të njëjtën mënyrë për të gjithë: nuk ka qenë kurrë.

Në një moment, do e kuptoni që është e vështirë. Do të keni frikë. Do ta ndani frikën tuaj me të dashurit tuaj, ose do ta mbani për vete në mënyrë që të mos i ngarkoni dhe ata gjithashtu. Do të hani përsëri. Ne jemi në Itali, dhe kjo është ajo që dimë për të ardhmen tuaj. Por është thjesht një tregim i pasurisë në shkallë të vogël. Nëse e kthejmë shikimin drejt së ardhmes më të largët, të ardhmen e cila është e panjohur edhe për ju, edhe për ne, ne mund t’ju themi vetëm këtë: kur të gjitha këto të mbarojnë, bota nuk do të jetë e njëjtë./b.l/noa.al/