Nga Mero Baze
Ben Blushi ka dhënë dorëheqje nga partia që krijoi, i zemëruar me popullin shqiptar, që sipas tij nuk e mbështeti atë dhe idetë opozitare të tij. Është një ndjenjë që nuk e ka provuar ai i pari. Të gjithë ata që kanë dështuar në politikë, kanë pasur një moment reflektimi, duke sharrë nën dhëmbë popullin. Që nga lashtësia, deri më sot, ekziston gjithmonë një politikan i dështuar, që nuk e shikon problemin tek vetja, por tek populli.
Populli ynë i ka të gjitha ato veset që thotë Ben Blushi. I kanë dhe popujt e tjerë. Por shoqëria është shumë më viskoze dhe më e qetë në të menduar, se një individ apo emocionet e tij, që të ndjekë atë në kapriçiot e veta.
Dhe në këtë pike, vlen të thuhen disa gjëra për politikën shqiptare, që nuk kanë lidhje personalisht me Ben Blushin, por me përpjekjen për të krijuar diçka të re në politikën shqiptare.
Fillimisht, duhet të themi e të pranojmë se Ben Blushi nuk ishte një politikan i ri. Ai është një politikan i vjetër i tranzicionit shqiptar, biles nga dinosaurët e saj. Ai është futur në politikën aktive qysh me ardhjen e Fatos Nanos në pushtet, pas vitit 1997, dhe qëndroi si i tillë deri në vitin 2016. Ai ka qenë tre herë ministër, ka qenë i akuzuar për korrupsion, dhe ka pas ambicjen të ishte në krye të Partisë Socialiste, pas ikjes së Fatos Nanos. Si i tillë, Ben Blushi nuk mund të prodhonte ndonjë gjë të re në politikën shqiptare, por mund të bënte dhe mund të bëjë shumë gjëra të reja brenda Partisë Socialiste, ku ishte në shtratin e vet. Ai ishte simpatik si opozitar i Edi Ramës, kur ky i fundit u bë kryeministër, ashtu siç ishte i pështirë si vënës stërkëmbash ndaj tij, kur ishte në opozitë me Berishën.
Prej vitit 2007, kur Blushi dha dorëheqje nga kryetar i Grupit Parlamentar në PS, ai harxhoi për vite të tëra energji kundër Edi Ramës në opozitë, me shpresë se humbjet e tij do ishin fitore të Blushit, por nuk ja doli. E kishte në krah Berishën, Sandrin dhe gjithë shpurën e biznesmenëve të qeverisë, që vdesin të sponsorizojnë opozitat e opozitës, por nuk e pengoi dot PS-në të vinte në pushtet.
Pas ardhjes së PS në pushtet, ai u bë kritik simpatik i saj, dhe kjo është dhe periudha më e mirë publike e Ben Blushit. Nëse ndonjë shqiptar ka simpati për të, e ka prej vitit 2013 deri më 2017, kur ai si socialist, i përvishej përditë Edi Ramës dhe qeverisë tij, edhe pse është politikisht jokorrekte. Por, një politikani me identitet kjo i lejohet.
Gabimi i Ben Blushit nuk është se tentoi të krijojë një parti të re, por ideja fikse që ai ka për veten, se është politikan i ri. Shqiptarët e panë Ben Blushin si dikush që u largua pas 20 vitesh debutimi në Partinë Socialiste për të bërë diçka të vetën. Nuk e panë kurrë ashtu si ai e shikonte veten në pasqyrë si “politikan i ri”. Më keq akoma, ata patën rastin ta shikojnë si politikan të vogël, si një mishërim i gjithë të këqijave të liderëve të mëdhenj historik, si intolerant, përçarës, njeri të vogël, pa ide organizimi dhe drejtimi. Për ato çfarë ai thoshte se po luftonte për vite të tëta në PS, i hodhi poshtë me gjestet e tij ndaj Hafizit, brenda gjashtë muajsh, duke e bërër krijesën e tij, partinë më qesharake në vend, shumë më banale nga ato që ai ka tallur.
Problemi i tij është se ngatërron letërsinë me politikën, dhe mendon se populli u ngjan personazheve në libër, që mund t’i bësh si të duash ti. Në të vërtetë, shoqëria është kjo që është, populli është ky që është, dhe një politikan nuk mund të pretendojë se ata duhet t’i binden atij. Për më tepër, nuk kanë pse t’i binden dikujt që dëshmon se jo vetëm që nuk ndryshon nga Berisha, Rama, Nano apo Meta, por është dhe më i vogël dhe i dështuar se ata.
Misioni i një politikani është ta bindë popullin që të ndryshojë, dhe bashkë me të, dhe idetë e tij të ndryshojnë shoqërinë. Nuk është krim kur nuk ja arrin dot, por tregon thjesht se nuk je udhëheqës.
Por kjo nuk do të thotë se je i padobishëm. Ben Blushi është një individ që mund t’i vlejë dhe më tej shoqërisë shqiptare. Ai është publicist i mirë, me plot tentativa për t’u bërë dhe shkrimtar, por mbi të gjitha, dikush që mund të qëndrojë me këmbët e veta në këtë shoqëri dhe të ketë zërin e tij. Nuk mund të kishte partinë e tij, se nuk dinte ta bënte atë punë. Ky nuk është fundi i botës. Për më tepër, nuk është faji i popullit. Kur populli nuk të kupton apo nuk e bind dot, nuk mund të ndërrojmë popullin dhe të sjellim një popull tjetër me të cilin e ke më të lehtë. Duhet të gjejmë dikë të tjetër, që bindë popullin të ndryshojë. Dhe në këtë pikë, rasti i Ben Blushit vlen edhe si një histori politike e dështuar. Vlen për të kuptuar se si nuk duhet të sillesh me njerëzit, me partinë dhe më tej akoma, me shoqërinë.
Qëndrimet e autorit janë personale, nuk paraqesin vijën editoriale të NOA.al